| Quilboar, Kolcozwierze | |
|---|---|
 | |
| Frakcja/Przynależność | |
| Klasy postaci | Lekarz, Wódz (WC3); Barbarzyńca, Bojownik, Uzdrowiciel, Wojownik, Szaman, Tkacz Cierni, Geomancer, Łowca, Łotrzyk, Zwiadowca |
| Stolica rasowa | Razorfen Kraul na drodze do Razorfen Downs |
| Przywódcy rasowi | Charlga Razorflank |
| Rasowy wierzchowiec | Brak |
| Ojczyzna | |
| Główny język | |
| Drugi język | Goblin, Orcish, Taur-ahe, Zandali |
| Średni wzrost | 5 1/2 stóp.[1] |
| Charakter | |
Kolcozwierze jest to humanoidalna rasa zamieszkująca kontynent Kalimdor. Do dawna walczą z Orkami o prawa do swoich ziem. Wielu ludzi woła na nich "Świnio ludzie".[4]
Kolcozwierze są prymitywnymi, ale nieustraszonymi kreaturami, które zamieszkują centralną Sawannę w Kalimdorze w labiryncie cierni zwanym Podnóżem Brzytwopłotu. Po Wojnie Starożytnych i Rozbiciu świata, otoczenie kolcozwierzy zaczęło się robić coraz bardziej wrogie. Zmuszeni do walki o żywność i cenne ziemie zarówno z Taurenami jak i centaurami, rozwinęli się w bardzo agresywnych i skutecznych wojowników. Chociaż są w stanie poradzić sobie w bitwach jeden na jednego, kiepsko radzą sobie z zastawianiem pułapek. Nie są w stanie poświęcić się, aby zniszczyć chociaż jedno z wielu zagrożeń.[2]
Historia
Dziesięć tysięcy lat temu, podczas Wojny starożytnych, potężny półbóg Agamaggan brał udział w walkach przeciwko Płonącemu Legionowi. Choć kolosalny dzik poległ w boju, jego działania uratowały Azeroth. Z upływem czasu, w miejscach gdzie spadła jego krew wykiełkowały masywne ciernie. Kolcozwierze, które uważają się za jego potomków, przybyły w takie miejsca uznając je za święte. Sercem ich koloni było miejsce zwane "Brzytwopłotem".
Po Wojnie Starożytnych i Wielkim Rozbiciu świata, otoczenie kolcozwierzy stawało się coraz bardziej wrogie. Zmuszeni do walki o żywność i cenne ziemie zarówno z Taurenami jak i centaurami, rozwinęli się w bardzo agresywnych i skutecznych wojowników.
Kultura
Kolcozwierz w Manual of Monsters
Kolcozwierze są rozproszonym ludem. Po wiekach agresji ze strony Taurenów, Centaurów i innych gatunków, nie znalazły ziemi wyłącznie dla siebie. Są terrorystami i bandytami, żyjącymi na marginesie innych społeczeństw. W społeczeństwie kolcozwierzy, siła jest wysoko ceniona. Kobiety, dzieci i chore osobniki są opuszczane i zostawiane na pastwę krwawych bestii. Rodzina jest ważna, ale tylko jako źródło nowych wojowników. Niemal po urodzeniu, młode są uczone nienawiści do innych gatunków. Kolcozwierze nie rozróżniają polityki i religii. Ich wodzami są przywódcy religijni. Bandą zawsze przewodzi Szaman. Mniejsze grupy mogą być dowodzone przez najsilniejszego wojownika okrutnik, często określanym jako okrutnik. Rzadko zdarza się, aby więcej niż jedna grupa zamieszkiwała dany region, chyba że dowodzi nimi wyjątkowo charyzmatyczny szaman lub wojownik. Nie jest znany król kolcozwierzy. Mimo tego wiele pokoleń szamanów tej samej rodziny rządzi klanami. Prawo kolcozwierzy jest uznawane za proste.[2]
Aby plemię przetrwało, kolcozwierze muszą się rozmnażać, kobiety chronią i opiekują się godnym potomstwem. Każdy członek ma swoje zadania w strukturze plemiennej.[3] Kolcozwierze są zdominowane przez mężczyzn. Chociaż rzadko widywane, ich kobiety noszą stale ukryte twarze i kolce. W przeciwnym razie, nie mogłyby nosić ozdób i mogłyby być zabite, gdy tylko znalazłyby się w zasięgu wzroku (choć nie zawsze tak jest).[2] Kobiety nie uznają tego za poniżające, a mężczyźni nie uważają się za lepszych. Męskie osobniki rosną większe, cięższe i silniejsze niż żeńskie. Typowy samiec kolcozwierza osiąga 5,5 stopu wysokości i 225 funtów wagi, natomiast typowa kobieta 5 stóp wysokości i 150 funtów wagi. Z tego powodu tylko samce stają się wojownikami. Kobiety posiadają tak silne instynkty macierzyńskie, że nawet nie chcą iść ścieżkami mężczyzn. Czasami jednak biorą udział w walkach, ale tylko wtedy gdy zechcą. W rzeczywistości te kobiety są najbardziej szanowane.[5] Czasem zdarza się, że samica okazuje takie siły, że Szaman uznaje ją za mężczyzne. Potem trenuje jak samiec, mieszka tak samo, a nawet bierze inną samice do siebie. Plemienna legenda głosi, że owoc związku dwóch wspaniałych wojowników daje cudowne dziecko, a więc takie związki nie są piętnowane.[3] Wśród szamanów nie ma uprzedzeń związanych z płcią, wiele kobiet nimi zostaje. Są tak szanowani, że utrzymują wysoką pozycję w plemieniu, a czasem nawet je prowadzą. [5]
Kobiety i dzieci muszą być pokorne mężczyzną. Dorośli mężczyźni muszą się odnosić z szacunkiem do silniejszych. Natomiast wszyscy darzą szacunkiem szamanów. Kara za brak posłuszeństwa może być bardzo dotkliwa. Strata ręki lub oka jest powszechna, a nie rzadko zdarza się śmierć, szczególnie dla kobiet i mężczyzn, którzy nie są w stanie wytrzymać w walce. Kolcozwierze stosują kary tylko do selekcjonowania słabych osobników. Starzejący się wojownicy, zamiast umrzeć w łóżku, często rzucają się w wir walki której nie będą w stanie przeżyć.[2]
Okrutny, odważny wyścig z obcą mentalnością i przywiązanie do plemienia, powodują, że kolcozwierze bronią swojego terytorium do upadłego. Dbają o przetrwanie gatunku, chroniąc młode do momentu, w którym same będą w stanie się obronić. Z zewnątrz kolcozwierze wyglądają na głupie, prymitywne świnie. Na prawdę, kolcozwierze posiadają sztywne struktury społeczne. Jedynymi wartościami są dla nich ich własne. Kolcozwierze rodzą się z instynktem obrony swojego gatunku. Zawsze dążą do powiększenia swojego terytorium, ponieważ nie chcą być skazani na łaskę sąsiadów.
Potomstwo kolcozwierzy musi dorastać szybko, z powodu wymagań społeczeństwa. Osiągają pełną dojrzałość w momencie, gdy są w stanie unieść włócznie, czyli około 3 roku życia. Matki zazwyczaj nie zajmują się potomstwem, więc chore osobniki giną. Kolcozwierze nie stanowią jednostkowych rodzin, kobiety zabiegają o względy najsilniejszych wojowników. Aby utworzyć jak najsilniejsze plemię, rywalizują między sobą o partnerów. Wszyscy muszą współpracować w celu zapewnienia dobrobytu. Słabych, starych i chorych osobników czeka nieuchronna śmierć. Kolcozwierze nie muszą zabijać niedołężnych i chorych - sami popełniają samobójstwa aby pomóc wspólnocie. Zazwyczaj rzucają się w beznadziejną walkę, ale nie jest to jedyny sposób. Często wędrują daleko od domu, aby szukać bestii, która by ich zabiła. To rytualne samobójstwo nie jest postrzegane jako coś złego, lecz raczej jako akt odwagi.
W rzeczywistości kolcozwierze urządzają coś w rodzaju plemiennej ceremonii, gdy jakoś członek decyduje się na "odejście". Kobiety prawie zawsze popełniają rytualne samobójstwo gdy zakończą wiek rozrodczy. Kolcozwierze wierzą, że w życiu pozagrobowym utrzymają bezpieczeństwo swej rasy. Wchodzą w sferę, gdzie wszystkie ziemie należą tylko do nich. Wszystkie walki oraz potwory razem z łupem są tam dla rozrywki. Kolcozwierze wierzą w Agamaggan — starożytnego, świnio-podobnego Wiecznego elfiego pochodzenia, przypuszczalnego protoplastę tej rasy. Tam, gdzie skapnęła krew boga, tam też wyrosły ciernie - dom kolcozwierzy. Te siedziby dalej istnieją.
Choć są wszystkożerne, preferują smak mięsa.
Taktyka walki
Kolcozwierze są bezlitosne w walce. Wojownicy walczą bez strachu o własną śmierć, bo nawet jeśli umrą, przyczynią się do rozwoju plemienia. Dla innych wydaje się, że kolcozwierze są samobójcami, ślepo rzucającymi się w wir walki. Jednak dla nich śmierć jest jedynie kolejnym etapem życia.
Najlepiej walczą w stadach. Ich śmiałe szarże i okrzyki powodują, że przeciwnik sądzi, że walczą bezmyślnie i prymitywnie, jest to jednak część ich doskonałej taktyki. Oskrzydlają kogo tylko się da i zdejmują trudnych przeciwników po kolei. Nigdy się nie wycofują, gdyż jest to oznaka słabości. [6]
Miejsca zamieszkania
Duży obszar Razorfen Kraul został zdobyty przez, Charlga Razorflank. Pod jej dowodzeniem shamanistyczne kolcozwierze atakują wrogie plemiona tak samo jak i wioski Hordy. Wykonany z tych samych cierni co Kraul, Podnóża Brzytwopłotu są tradycyjną stolicą rasy kolcozwierzy. Mimo tego, gdy Charlga Razorflank urosła w silę, zawarła sojusz z Plagą i teraz miasto jest zamieszkałe przez nieumarłych i Plemię Ręki Śmierci.
Dwa zwaśnione plemiona można napotkać na Sawannie - Razormane i Bristleback. Kolcozwierze okupujące Podnóże, należą do Ręki śmierci oraz plemienia Razorfen. Można je także znaleźć w Mulgore, na Sawannie i Durotarze.
Język
Kolcozwierz w Warcraft III
Kolcozwierze posługują się Wspólnym oraz Wspólnym Niższym. Czasem uczą się także języków swoich wrogów.[7]
Nazwane Kolcozwierze
Mangletooth, Kolcozwierz złapany przez Orków i Taurenów, więziony w Camp Taurajo.- Rojmane, mistyczny kolcozwierz napodkany przez Branna Bronzebearda.
- Charlga Razorflank, lider Głowy Śmierci i plemienia Razorfen.
- Overlord Ramtusk, jeden z "okrutników" (zobacz Kultura).
- Death Speaker Jargba, Tak zwany "Prorok Śmierci", który ogłosił powrót Agamaggan`a
- Aggem Thorncurse, prorok. Umie przyzwać ducha dzika.
- Roogug, kolcozwierz z zadania dla Wojowników.
- Earthcaller Halmgar, rzadki bos w Razorfen Kraul.
- Ragglesnout, jeden z kilku żyjących kolcozwierzy w Razorfen Downs. Wyrzuca sławny miecz [X'caliboar].
- Snokh Blackspine, jeden z gladiatorów dowodzonych przez Theldrena w Blackrock Mountain.
Związek z Harpiami
|
Artykuł, lub jego sekcja, zawiera tylko domysły, obserwacje lub opinie, prawdopodobnie związane z fabułą Warcrafta, lub oficjalnych doniesień Blizzarda. Poniższy tekst nie powinien być brany za właściwą fabułę gry!
|
Wydaje się, że istnieje jakiś związek między harpiami, a kolcozwierzami, ponieważ na terenach kolcozwierzy, można czasem znaleźć rysunki harpi lub innych humanoidalnych latających postaci malowane na czerwono.
Galeria Rysunków
Źródła
| |||||||||||
| |||||